'Buiten het veld ben ik een lief ventje'

Beugelsdijk wijst naar buiten. Naar de plek waar hij als kleine jongen de spelers van ADO aanmoedigde. Zijn helden. ,,Ongelofelijk jammer", zegt de Hagenaar, terwijl hij vanuit een verlaten schoolgebouwtje naar de rest van het Zuiderpark kijkt. Wat er nog van over is dan. Alleen de stokoude hoofdtribune doet nog denken aan de vele successen die de residentieclub er in het verleden behaalde. De laatste wedstrijd van ADO in het Zuiderpark, in april 2007, werd na vijftig minuten gestaakt wegens wangedrag van de supporters.

,,Ik had hier graag willen spelen, dat is altijd mijn droom geweest", laat Beugelsdijk weten, die er dertien jaar van zijn jeugd beleefde. Hij groeide op in de Haagse wijk Wateringse Veld, waar één van zijn idolen Ferrie Bodde ook woonde. ,,Ik liep met mijn vrienden dertig keer per dag langs zijn huis om te kijken of hij in de keuken stond. Dan zwaaide ik naar hem en vroeg of hij naar buiten kwam om een potje te voetballen."

Beugelsdijk droomde al van jongs af aan van een plek in het eerste van ADO. Op zesjarige leeftijd begon hij met voetballen bij RVV Rijswijk (tegenwoordig Haaglandia) en vijf jaar later zat hij dan ook in de jeugdopleiding van de Hagenaars. ,,In de jeugdelftallen was ik de technische speler, dat ben ik nou helaas niet meer", lacht Beugelsdijk, die als spits begon, maar al snel werd omgeschoold tot verdediger.

In de jeugd speelde Beugelsdijk vaker niet dan wel. Hij kon het makkelijk relativeren. ,,Ook al zat ik op de bank, dan nog verheugde ik me op de training. Dat was mijn uitje. Dat is ook mijn redding geweest, dat ik altijd plezier had, ondanks dat ik op de bank zat. Als de trainer me een minuutje liet invallen en ik kreeg één kopduel en die won ik, dan was mijn weekend weer geslaagd."

,,Er liepen betere voetballers dan ik rond, maar die hebben het niet gehaald en ik vanwege mijn doorzettingsvermogen wel. Mijn moeder zei ook altijd: 'Die jongen die nu op je plek staat, is gewoon beter dan jij'. Dat was terecht dat ze dat zei. Die was ook gewoon beter."

Twijfels heeft Beugelsdijk echter nooit gehad. ,,Ik heb altijd gedacht dat ik profvoetballer zou worden. Als het niet bij ADO zou zijn, dan wel bij een andere club. Als ik er achteraf over nadenk dan was de kans misschien wel minder dan tien procent, maar in mijn optiek was het gewoon zo dat ik het honderd procent zeker zou halen."

In zijn eerste jaar als senior werkte Beugelsdijk zijn wedstrijden af in het tweede elftal. Het jaar daarop werd de verdediger uitgeleend aan FC Dordrecht. ,,Dat was een echte test voor mij. Als ik daar niet zou slagen, zou dat nergens het geval zijn. Als je naar andere jongens kijkt die daar in mijn tijd hebben gespeeld, die spelen nu bij de amateurs. Ik werd door toenmalig ADO-trainer John van den Brom geconfronteerd met voorbeelden als Demy de Zeeuw en Jan Kromkamp, die ook in de Jupiler League hebben gespeeld en later toch maar mooi even het Nederlands elftal hebben gehaald."

Bij Dordrecht leerde hij er Theo Bos kennen, destijds de trainer van de Schapenkoppen. Bos overleed in februari aan kanker. ,,Theo was een wereldtrainer en een wereldman. Het was een vriend van me geworden. Die man kon het zo goed brengen en was goudeerlijk. Ik merkte wel dat hij altijd extra met me bezig was. Hij zei altijd dat ik niks minder was dan die gasten die wel bij ADO speelden."

Beugelsdijk weet zich nog goed het moment te herinneren dat hij kreeg te horen dat Bos ziek was. ,,Hij vertelde het persoonlijk aan de groep en dat was hartverscheurend. Hij stond daar topfit en was sterk. Hij zei dat ie er alles aan zou doen om het te overwinnen. Hij heeft gestreden maar het was eigenlijk geen strijd. Hij zei altijd: 'Het is zoals het is'. Je schrok natuurlijk als je foto's van hem zag, want het was voor zijn ziekte echt een beest. Op het laatst herkende je hem niet meer."

Lachend en met een typische Haagse tongval haalt Beugelsdijk een aantal anekdotes naar boven. ,,Hij daagde mij vaak uit om handje te drukken. Als ik dan won, kreeg de hele groep een weekend vrij. Maar ja, hij wist toch wel dat hij me zou slopen."

,,We gingen ook een keer met alle spelers stappen in Arnhem. Liet zo'n grote, donkere vent ons niet binnen. Niet veel later kwam Theo aanlopen en binnen een seconde waren we in de club. Alleen maar omdat hij Mister Vitesse is. Geweldig vond ik dat."

Hij is Bos zeker nog niet vergeten. ,,Ik denk nog elke wedstrijd aan hem. Bij de opkomst praat ik altijd even een minuutje in mezelf met hem en mijn overleden opa. Dan vraag ik of ze bij me zijn. Soms krijg ik dan kippenvel en als ik dat heb, dan zit het goed. En als ik geen kippenvel heb, dan denk ik altijd dat ze niet kijken."

Na twee jaar uitgeleend te zijn aan Dordrecht, kreeg hij eindelijk zijn kans in het vlaggenschip van ADO. In augustus 2012 maakt hij zijn debuut tegen VVV-Venlo, maar het echte hoogtepunt moet dan nog komen. Amper een maand later in de thuiswedstrijd tegen aartsrivaal Ajax.

,,Ik moest die maandag in het tweede spelen tegen Jong Sparta. Gabor Horvath en ik werden beiden een helft getest. Toen kreeg ik al het vermoeden dat ik misschien zou spelen tegen Ajax. Ik begon de eerste helft op de bank en toen dacht ik bij mezelf: 'Tsja, moet je straks gelijk tegen Ajax in de basis. Sta ik op die Babel, speelt me alle kanten op en dan speel ik nooit meer. Als je er 5-0 afgaat, dan weet je dat je als jonge jongen als eerste wordt geslachtofferd."

Het pakte geweldig uit voor Beugelsdijk, die de 1-0 tegen de touwen kopte en de Amsterdammers uiteindelijk op 1-1 hield. Na zijn treffer maakte hij wilde armgebaren en schreeuwde van alles en nog wat richting het uitvak, in de veronderstelling dat daar allemaal Ajacieden zaten. Hij was echter vergeten dat die niet welkom waren en er jeugdige fans van ADO zaten.

,,Na dat doelpunt keek ik om me heen en werd helemaal gek. Het was de wedstrijd van mijn leven. Het werd zwart voor mijn ogen. Dat moment, ik wilde dat ik dat elke dag had, zo'n gevoel. Dat is echt het mooiste gevoel wat er is. Maar ik heb de kinderen wel een trauma bezorgd. Mijn vrienden pesten me er nog steeds mee."

Beugelsdijk is sinds die confrontatie met Ajax niet meer uit de basisopstelling van ADO weg te denken. In de meer dan veertig duels die hij tot dusver voor de Hagenaars speelde, bouwde hij ook een bepaalde reputatie op. Zelfs zo erg dat aanwinst Ninos Gouriye voor zijn eerste training aan Beugelsdijk vroeg of hij het rustig aan wilde doen. De verdediger kon er wel om lachen.

,,Heel veel mensen die mij niet kennen denken dat ik een schopper ben. Maar dat zou ik nooit expres doen. Ik moet wel gewoon bikkelen en beuken, want anders nemen tegenstanders mij ook niet meer serieus. Ik ben er op het juiste moment achter gekomen dat je geen vriendjes hoeft te zijn in het veld. Vroeger tilde ik een jongen op als ik een overtreding maakte, dan vond ik het zielig voor hem. Buiten het veld ben ik een lief ventje hoor. Dan ben ik eigenlijk geen voetballer. Ik blijf altijd mezelf, daarin ben ik niet veranderd."

,,Toen ik net bij Dordrecht kwam was dat Oh Oh Cherso op televisie. Dachten ze allemaal dat ik ook zo was. Iedereen denkt door dat soort programma's dat Hagenezen gek zijn. Hier zijn ze misschien wat harder en recht voor zijn raap, maar lang niet iedereen, dat is gelul. Of ik me stoor aan die programma's? Nee hoor, ik kijk ze zelf ook."

Beugelsdijk hoopt binnen vier jaar zijn brood in Engeland of Duitsland te verdienen. ,,Als je kijkt naar ploegen als Milwall, dan zie je veel lange ballen en daar ben ik voor gemaakt. Ik wrijf me zeker weleens in mijn handen en denk dan hoe mooi het zou zijn om daar te spelen. Neem nou die wedstrijd tegen Vitesse (ADO won op een erbarmelijk veld van de Arnhemmers en stapte onlangs over naar kunstgras). Dan zijn er alleen maar lange ballen en voel ik me heerlijk en net een koning. Het veld had er van mij wel zo bij mogen blijven liggen.”

Geplaatst door Jeroen Bijma