Ze was klaar om de top te bestormen. Een hernia wierp triathlete Jip Veelenturf echter ver terug. De 22-jarige Alphense moest vanaf nul beginnen, maar hervond wel het plezier in de sport. ,,Voor de eerste keer zonder pijn sporten is een bevrijding."
Ze klom het podium op en luisterde met een gouden medaille om haar nek aandachtig naar het Wilhelmus. Het leven leek haar toe te lachen, op die vijftiende juli in 2013. De dag waarop Veelenturf in Kijkduin voor de eerste keer wereldkampioen cross onder de 23 jaar werd. Achter de glimlach schuilde echter meer. Ze had pijn, heel veel pijn.
Veelenturf haalde op die bewuste dag met hangen en wurgen de finish. Haar rug stribbelde flink tegen. ,,Ik kon tijdens het hardlopen geen stap meer zetten. Het was een drama", herinnert de inwoonster van Rotterdam zich nog.
Het was een eerste indicatie dat het fysiek weleens niet in orde kon zijn. Ze liet een scan maken en daaruit bleek dat er een hernia in haar rug zat. ,,Ik had eerder dat seizoen al het gevoel dat ik geen energie kon leveren. Mijn linkerbeen wilde niet. Ik was snel moe en had altijd pijn. Aan het einde van het seizoen hebben we voor de zekerheid een scan laten maken. De fysio's dachten niet dat ik iets had, maar dat was dus wel het geval."
Toch werd er niet voor een operatie gekozen en trainde Veelenturf gewoon volle bak door. De hernia leek zelfs weg te gaan, maar op het Europees kampioenschap cross van vorig jaar juli in Sardinië ging het helemaal mis. Ze viel tijdens het mountainbiken en raakte dertig minuten van haar geheugen kwijt.
,,Ik weet niets meer van die val. Ik ben in een afdaling op mijn hoofd gevallen en ben daarna opgestapt en weer verder gefietst. Dertig minuten later kwam ik mijn vader tegen en heb alleen maar lopen vragen waar ik was. Ik wist alleen nog dat mijn naam Jip was en dat ik uit Nederland kwam. Mijn vader hield me tegen, waarna ik van mijn fiets ben gevallen en mijn nek werd gestabiliseerd. In het ziekenhuis bleek dat er gelukkig verder niets ernstigs aan de hand was. Mijn helm was wel op vier plaatsen gebroken. Als ik die niet had gedragen, was ik er nu waarschijnlijk niet meer geweest."
Veelenturf herstelde goed en pakte niet veel later in Zittau haar tweede wereldtitel. De volgende dag ging ze op vakantie naar Vietnam. ,,Het ging daar van kwaad tot erger. Ik kon de laatste dagen niet eens meer fatsoenlijk lopen. Bij terugkomst in Nederland heb ik gelijk besloten om me endoscopisch te laten opereren. De hernia was flink gegroeid. Ik denk door die valpartij."
Veelenturf moest na haar operatie in oktober weer leren zitten en lopen. ,,Elke dag probeer je dat een minuut langer vol te houden. De revalidatie ging heel goed. Na vier weken mocht ik weer voor het eerst tussen de ouderen zwemmen. Twee weken later mocht ik alles weer doen. Begin december heb ik mijn eerste echte training afgewerkt."
En dat voelde als een bevrijding. ,,Vier jaar lang heb ik met pijn gesport. Dat ging ten koste van het plezier. Ik heb weleens aan stoppen gedacht. Je traint hard en dan loopt het niet zoals je had gewild. Waar doe je het dan nog allemaal voor? Vroeger kon ik niet met teleurstellingen omgaan. Dat gaat nu steeds beter. Als iets niet lukt, dan lukt het gewoon niet."
De student human resource management is inmiddels weer op de goede weg. Ze won verrassend bij haar rentree in Knokke-Heist en is de komende weken in de eredivisie op de weg te bewonderen. ,,Ik zit nog niet op het niveau van voor mijn operatie, maar het gaat de goede kant op. Als ik die hernia niet had gehad, dan was ik nu een stuk verder in mijn ontwikkeling geweest en had ik meer aansluiting met de top gehad. Ik sta er nu ver vandaan, maar het plezier in de sport is wel terug."
Reactie plaatsen
Reacties